ΤΑ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ ΤΗΣ ΜΟΚΕΤΑΣ

ΕΛΕΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗ

ΕΣΤΙΑ 2007

Αυτή η Μαρία είναι 39 ετών, σύζυγος επιτυχημένου αρχιτέκτονα και μητέρα τριών παιδιών, ευσυνείδητη και αφοσιωμένη νοικοκυρά καριέρας. Ακόμα κι αν το πλαίσιο της ζωής της δεν εξαντλεί αυτό που ονειρεύτηκε, ή που συνεχίζει να ονειρεύεται ξύπνια με το ξεσκονόπανο στο χέρι -όχι κάτι πολύ φιλόδοξο, απλώς κάτι που να της αφήνει ανοιχτές πιθανότητες για το μέλλον, έχει πάντα επίγνωση ότι πρόκειται για ονειροφαντασία, δανεισμένη από την τηλεόραση και τα περιοδικά, χρήσιμη για να χαλαρώνει το μυαλό, αλλά μέχρι εκεί. Κι απ’ την άλλη, ο σύζυγος και τα παιδιά ήταν ανέκαθεν στην καρδιά του πλάνου, κι έτσι όπως το βλέπει τώρα είχαν δρομολογηθεί από καιρό, από τα Αυγουστιάτικα βράδια της παιδικής της ηλικίας στη Σαντορίνη, τότε που, το θυμάται, η ευχή ήταν η ίδια πάντα, θα ‘πιανε ούτως ή άλλως τόπο –να σ’ αξίωνε ν’ ακουμπούσες δηλαδή κι εσύ ένα τεράστιο ταψί που αχνίζει γεμιστά πάνω στην ποδιά του νικελένιου νεροχύτη της κουζίνας σου. Άρα το πρόσημο θετικό και η Μαρία το αντιλαμβάνεται και κατά συνέπεια τον σέβεται τον ρόλο της και τον τιμά και προστατεύει τα κεκτημένα, όντας άγρυπνος φρουρός της οικογενειακής τάξης και γαλήνης, ακόμα και (όσο κι αν η ίδια δεν θα το έθετε έτσι ακριβώς) πατώντας επί πτωμάτων.

ΑΘΩΟΙ ΚΑΙ ΦΤΑΙΧΤΕΣ

ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ

ΚΕΔΡΟΣ 2004

ΠΑΤΑΚΗΣ 2010

Στην αρχή είναι η πόλη. Τα Χανιά σαν τόπος συλλογικής μνήμης, ιστορίας και ζωντανού παρόντος κι εκ προοιμίου σαν πρόθεση: αυτό είναι το βιβλίο για την πόλη-γενέτειρα.

Στην πόλη που η οικογένειά του εγκατέλειψε το 1916,  «επιστρέφει» Γενάρη του 2002 ο Αρίφ Καούρ, μεσήλικας, απόγονος Κρητών μουσουλμάνων, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Ιστανμπούλ, κάτοικος Λονδίνου. Ο εντοπισμός για λογαριασμό του BBC των σωζόμενων μουσουλμανικών μνημείων στην Κρήτη, είναι η πρόφαση που θα επικαλείται για την παρουσία του εκεί, από την αρχή πάντως σίγουρος ότι ο λόγος που οδηγεί τα βήματά του και οργανώνει το βλέμμα του, είναι άλλος. Με συνοδοιπόρο το ημερολόγιο του παππού του, συμπληρωμένο και σχολιασμένο από τον πατέρα του, που μιλά για μια πόλη που παρέμεινε μέχρι τέλους πατρίδα, σε μια γλώσσα που πέρασε μέχρι και στον ίδιο σαν μητρική, έρχεται να ανακαλύψει πόσο προσωπική ή ζωτική μπορεί να αποδειχτεί μια τέτοια «επιστροφή». Έτσι η περιπλάνησή του στα Χανιά του σήμερα, θα συνοδεύεται από ένα βλέμμα που αντικρίζει την πόλη σαν παλίμψηστο, που ψάχνει να διακρίνει τα μη σωζόμενα πίσω από τα σωζόμενα.

Η ΛΕΣΧΗ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΤΣΙΡΚΑΣ

ΚΕΔΡΟΣ 1961

Ο χρόνος, 7 Ιουνίου 1942, ενενήντα εννέα χρόνια από το θάνατο του Χαίλντερλιν, κι έτσι δίνεται ο χρονικός προσδιορισμός, δια στόματος Έμμης γι αρχή, ενώ ο πολύ πιο συγκεκριμένος χρόνος δε θ’ αργήσει κι αυτός να υποδηλωθεί: είναι όντως 7 Ιουνίου του 1942 στην Ιερουσαλήμ, ενόσω κρίνεται η έκβαση του πολέμου στη Βόρειο Αφρική. Η Ιερουσαλήμ, «μια ακυβέρνητη πολιτεία«, «ο ομφαλός της γης…μια επιτομή της ανθρωπότητας και των παθών της»,  ο τόπος.

Η συγγραφική πρόθεση πλέον γνωστή και απαιτητική: ένα μυθιστόρημα-ποταμός που θέλει να συνομιλήσει όχι μόνο με την ιστορία, αλλά και με τις αισθητικές αναζητήσεις της εποχής του, ένα μυθιστόρημα που θέλει να γίνει όχι μόνο τοιχογραφία εποχής, αλλά και τόπος-επιτομή των ζητημάτων του καιρού του με όλα του τα μέσα.