Η ΤΖΟΥΛΙΕΤ ΓΥΜΝΗ

 

ΝΙΚ ΧΟΡΝΜΠΥ

ΠΑΤΑΚΗΣ 2010

μτφρ: ΧΙΛΝΤΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Στη μία άκρη της ιστορίας είναι η Άννι και ο Ντάνκαν σε μια μικρή παραθαλάσσια βαρετή εγγλέζικη πόλη, το Γκούλνες, και σε μια δεκαπεντάχρονη σχέση που μπάζει νερά από παντού, κυρίως επειδή το Γκούλνες είναι αυτό που είναι και κυρίως επειδή στο ερημικό και αδιάφορο περιβάλλον του, δεκαπέντε χρόνια πριν η Άννι και ο Ντάνκαν αρπάχτηκαν ο ένας από τον άλλο με ανακούφιση. Δεκαπέντε χρόνια μετά στην καμπή των σαράντα, δεν έχει σημειωθεί οποιαδήποτε θεαματική εξέλιξη, τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο, γιατί σίγουρα το σεξ έχει αραιώσει δραματικά, παιδιά δεν υπάρχουν, σκαμπανεβάσματα ούτε και η Άννι και ο Ντάνκαν πάντα αρπαγμένοι μαζί κολλημένοι έκτοτε σε ένα διηνεκές μεταδιδακτορικό σύμπαν, όπου οι συναυλίες, τα βιβλία και οι ταινίες συνέχιζαν να μετρούν περισσότερο στη ζωή τους απ’ ότι στη ζωή των υπόλοιπων συνομηλίκων τους. Το οποίο αφήνει και τον χώρο για τον τρίτο άνθρωπο στη σχέση τους, γιατί στην ίδια άκρη της ιστορίας είναι επίσης και ο Τάκερ Κρόου: ροκ τροβαδούρος, λυρικός και οργισμένος ποιητής στην παράδοση των Ντύλαν, Σπρίνγκστιν, και Κοέν (ναι, ένα τέτοιο κράμα!), του οποίου τελευταία και σημαντικότερη δουλειά υπήρξε το θρυλικό άλμπουμ Τζουλιέτ, όπου ο Κρόου τραγουδάει σπαρακτικά τον χωρισμό του από τον έρωτα της ζωής του. Αυτά κάποια στιγμή μέσα στη δεκαετία του ’80, γιατί μετά και για αδιευκρίνιστους λόγους ο Κρόου δεν ξαναέγραψε, δεν ξαναηχογράφησε, απλώς εξαφανίστηκε. Ο θρύλος μιλάει για μια μεταστροφή που έλαβε χώρα μετά από μια συναυλία στην Μιννεάπολη, και συγκεκριμένα στις τουαλέτες ενός μπαρ ονόματι Μαύρο Χάλι, που ο Κρόου επισκέφτηκε: μπήκε μετά βγήκε, έκτοτε σώπασε. Και ο θρύλος γενικά έχει πάρει το πάνω χέρι, αφού η εξαφάνιση του Κρόου έχει πυροδοτήσει μια ευφάνταστη συνωμοσιολογία μεταξύ κάποιων ολίγων σαραντάρηδων φανατικών νοσταλγών ανά τον κόσμο, που συναντιούνται και ανταλλάσσουν απόψεις και σενάρια στον ιστότοπο που ο δικός μας, ο Ντάνκαν έχει στήσει στο ίντερνετ, και στον οποίο ο Κρόου απολαμβάνει μια δεύτερη καριέρα σαν ιντερνετικός μύθος. Ο Ντάνκαν μ’ άλλα λόγια είναι από αυτούς, τους ευαίσθητους μεν, βαρεμένους δε πιστούς που ξεκοκαλίζουν λαίμαργα κι εμμονικά και το έργο και το ίνδαλμα και άνετα θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι ο Τάκερ Κρόου ήταν ανέκαθεν ο σύντροφος της ζωής του και όσο για την Άννι, το ‘ξερε από την αρχή, πως ο Τάκερ Κρόου ήταν πάντοτε μέρος του πακέτου όπως μια αναπηρία.

ΕΤΣΙ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ Ο ΠΕΡΕΙΡΑ

ΑΝΤΟΝΙΟ ΤΑΜΠΟΥΚΙ

ΑΓΡΑ 2010

μτφρ: ΑΝΤΑΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΗΣ

Μια επανέκδοση σημαντική, γιατί όσο κι αν το περιεχόμενο είναι αυτό που πάντα μετράει, το «περιτύλιγμα» βοηθάει πάντα το περιεχόμενο να συναντήσει μ’ ευνοϊκότερους όρους τον αποδέκτη του. Δεύτερη ευκαιρία λοιπόν, για ένα κλασικό πια βιβλίο. Το Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα, κυκλοφόρησε το 1994 (στην Ελλάδα το 1997), αποτέλεσε μεγάλη εκδοτική επιτυχία, μεταφέρθηκε στο σινεμά (με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι), τιμήθηκε με βραβεία μεταξύ των οποίων το Ευρωπαϊκό Αριστείο Γραμμάτων (1997) και παρέδωσε στη λογοτεχνική ιστορία την συγκινητικά παλαιάς κοπής, βραδυκίνητη κι ευγενική φιγούρα του Περέιρα. Φιγούρα που -και με το πέρασμα της δεκαπενταετίας-κατοχυρώνεται σαν εμβληματική μιας αντίστροφης μαθητείας, μιας αφύπνισης ή συνειδησιακής μεταβολής στην κόψη διαχρονικών (και εναγώνιων από τη μέση του 20^ου αιώνα και μετά) για την τέχνη ζητημάτων.

Είμαι λαϊκός, ξεκαθαρίζει ο Ταμπούκι, αυτός ο τόσο εστέτ ιδιοσυγκρασιακά συγγραφέας, σε συνέντευξη στο LIRE που παρατίθεται στο επίμετρο της έκδοσης, και συνεχίζει: το Ολοκαύτωμα τάραξε όλη μου τη νεότητα και δεν θα πάψω να προσπαθώ να καταλάβω πώς ο αφανισμός ενός λαού από έναν άλλο λαό εμφανίστηκε στο τέλος μιας θετικιστικής εποχής σημαδεμένης από την πίστη στην πρόοδο. Όμως πάνω απ’ όλα και σε πείσμα όλων, αγαπώ τον άνθρωπο και πιστεύω σ’ αυτόν. Δίχως την πίστη στον άνθρωπο δεν υπάρχει καμία τέχνη. Η λογοτεχνία δίνει μια αφηγηματική φόρμα στην μεταμέλεια, θα πει σ’ άλλο σημείο, και με τον Περέιρα δείχνει πως η λογοτεχνία μπορεί να αίρει και τις αντιφάσεις και μπορεί να γίνεται λαϊκή και εστέτ την ίδια στιγμή.