Η σεξουαλική επανάσταση σαν ιστορία σεξουαλικού τραύματος

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Μάρτιν Έιμις

μτφρ: Μιχάλης Μακρόπουλος

ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Μια άλλη φορά η Ούνα του είπε με ανόθευτο θαυμασμό και σεβασμό: «Είστε νέοι». Και τότε ακόμη αναρωτήθηκε γι’ αυτό, για τη ριζική ετούτη αναβάθμιση των νιάτων… Ήταν το 1914-1918, κατόπιν το 1939-1945, με κενό είκοσι ενός χρόνων. Έτσι, το 1966, σύμφωνα με το πρόγραμμα που δύο γενιές καθιέρωσαν, ήταν η ώρα να σταλούν τα νιάτα της Ευρώπης στη πρώτη γραμμή του θανάτου: στο σταφυλοπιεστήριο του θανάτου. Αλλά η ιστορία έφερε ρήξη στο μοτίβο. Οι νέοι δεν επρόκειτο να πεθάνουν, επρόκειτο να αγαπηθούν… Τα πάντα και οι πάντες θα μπορούσαν ξάφνου να εξαφανιστούν. Ναι, tutto e subito. Tα πάντα και τώρα…

Ήταν οι baby boomers και έμελλε να αξιωθούν την πολιτιστική επανάσταση της κατά Χόμπσμπαουμ, Χρυσής Εποχής του Σύντομου Εικοστού Αιώνα.  Μιας εποχής εκρηκτικής μεταμορφωτικής ισχύος, τα χρόνια της «εκπληκτικής οικονομικής μεγέθυνσης και κοινωνικού μετασχηματισμού που πιθανότατα μετέβαλλαν την ανθρώπινη κοινωνία πολύ πιο βαθιά σε σχέση με κάθε άλλη ιστορική περίοδο συγκρίσιμης χρονικής διάρκειας», όπως, ο σχεδόν συνομήλικος του αιώνα, μαρξιστής ιστορικός παρατηρεί*. Και ήταν οι νέοι αυτής της εποχής, που ανακηρύχτηκαν πρωταγωνιστές και εκφραστές της,  που όντας οι πρώτοι στον αιώνα των φρικαλεοτήτων που δεν είχε αγγίξει η φρίκη, και πάνω σ’ αυτή τη ρήξη στο μοτίβο διέρρηξαν βίαια τη σχέση με τις προηγούμενες γενιές, και οργισμένα και επιτακτικά ζήτησαν «τα πάντα και τώρα». Το σύνθημα του Ιταλικού «θερμού φθινοπώρου» του ’69 επανέρχεται σαν επωδός κάθε τόσο, αλλά ο Μάρτιν Έιμις διηγείται πως τελικά δεν θα τα κατάφερναν ακριβώς να αγαπηθούν.